Welke naam geef jij het beestje?

Ik ben in zakelijk overleg met een vriendin. Voor ons werk zetten we ons beiden in voor een toegankelijke samenleving. Omdat we allebei vrijwel niet zien ,kennen we veel obstakels. Daarnaast verdiepen we ons juist ook in de belemmeringen die anderen ervaren. En dan is daar toch dat ene moment in het gesprek waarin we die ‘ anderen’ willen definiëren. Een van ons gebruikt de term ‘ mensen met een beperking’. Eindigend in een toon die zegt en vraagt: Ik bedoel het niet verkeerd, ik wil er alleen maar een naampje aan geven; kun je dit aan? De ander reageert met een ‘ ja, precies’ die vertelt: Ik begrijp wat je bedoelt, doe niet zo moeilijk, geef het beestje maar een naampje. Waarna we ons gesprek vol enthousiasme vervolgen en geen moment meer aandacht besteden aan hoe we nu de groep mensen benoemen voor wie we ons inzetten en waar we zelf toe behoren.

Dergelijke momenten heb ik vaker als ik met collega’s uit het werkveld in gesprek ben. In die gesprekken wordt het beestje benoemd met benamingen als: arbeidsbeperkten, mensen uit de banenafspraak, zintuigelijk talent, collega’s met een uitdaging, mensen met een handicap of ziekte of bijv. autisten. Over al deze termen valt van alles te zeggen. Daar kom ik op terug in een volgende blog. Voor nu alleen een mooie les die ik leerde toen ik laatst een training in het engels verzorgde. In die taal is geen sprake van dat je het alleen over visueel gehandicapten hebt. In alle gevallen komt daar het woord mensen bij; ofwel we spreken over  mensen met een visuele handicap of mensen met autisme. We zijn tenslotte allemaal in eerste instantie mens.

Lees ook: Is wat jij denkt, ook wat ik wil?