Een compliment dat echt voelt als een compliment

Zomervakantie, we staan op de camping. Heerlijk buiten zijn, creatief koken en veel spelletjes doen. De camping heeft slechts één groot nadeel; iedereen ziet alles wat je doet. Wanneer men eenmaal doorheeft dat ik niet kan zien, is de nieuwsgierigheid ‘hoe ik dat allemaal doe’ gewekt.  Dat mensen me observeren, blijkt vaak uit opmerkingen die volgen zoals: “Wat knap dat je dat allemaal doet” of: “Fijn dat dat zo lukt.” Veelal zijn ze bedoeld als compliment alleen ervaar ik ze niet zo.

Ook onze buurvrouw had me geobserveerd. Haar opmerking daarna voelde echt als een compliment. Op een avond speelden we, op het veld voor onze tent, met vrienden het spel Kubb. Een spel waarbij je met een houten stokje paaltjes van de tegenpartij moet omgooien. In basis een spel waarbij het behoorlijk handig kan zijn als je kunt zien. We bedachten een manier waarop ik toch ook mee kon doen. Iemand klapte in zijn handen vlak boven het paaltje dat ik moest proberen om te gooien. Zo kon ik de afstand inschatten en de richting bepalen. Als dat was gelukt riep ik ‘weg’ zodat de handen klapper opzij kon stappen voordat ik werkelijk gooide. De methode bleek nog doeltreffend ook. Diverse paaltjes kreeg ik om. Voor de kinderen werd het een sport om zo goed mogelijk te klappen en zo medeplichtig te zijn aan mijn succes. De volgende dag sprak de buurvrouw me aan: “Ik heb gisteravond zo genoten van jullie spel. Het was zo leuk om te zien hoe jullie dat samen deden en creatief oplosten.” Ik voelde een glimlach op mijn gezicht komen; ze had zo gelijk. Voor mij is het niet knap om af te gaan op mijn gehoor of deze oplossing te bedenken. Het was vooral leuk en fijn om op deze manier met zijn allen plezier te hebben. En als iemand daarvan kan genieten, dat vind ik dan een mooi compliment.